نظریة دنیادوستی، نظریه‌ای است در ساحت علوم اجتماعی که در تبیین انواع آسیب‌های رفتاری و ساختاری در سطوح خرد و کلان و نیز تبیین تغییرات نامطلوب اجتماعی و فرهنگی در مقیاس‌های ملی و جهانی کارآیی دارد. این نظریه که در چارچوب مدل اجتهادی تجربی علم دینی و بر اساس گزاره‌های متون اسلامی به‌ویژه قرآن کریم ساخته و پرداخته شده است، ضمن پایبندی به معیارهای عینیت علمی، به دلیل پیوند تنگاتنگ با مفاهیم اخلاقی و تربیتی، از ظرفیت تجویزی بالایی در زمینة اصلاح رفتارهای فردی و روابط و ساختارهای اجتماعی برخوردار است، ظرفیتی که از تکیه بر منبع بی‌همتای وحی به دست آمده است. نظریه‌هایی از این دست صرف نظر از جنبة اسلامیت، در تحقق هدف بومی‌سازی علوم انسانی نقش مؤثری دارند؛ زیرا زمینة عبور از مفاهیم و مفروضات نظریه‌های غربی و استخدام مفاهیم و گزاره‌های برآمده از فرهنگ اسلامی و نهایتاً کاربردی‌سازی آنها در محیط‌های اجتماعی بومی را  فراهم می‌کنند.
 
 
Hossein Bostan (Najafi), Ph.D.  
 The theory of worldliness is a theory in the field of social sciences that is supposed to be capable of explaining all kinds of behavioral and structural damage at micro and macro levels, as well as explaining undesirable social and cultural changes at national and global scales. Developed in the framework of the empirical ijtihadi model of religious science and based on the propositions of Islamic texts, especially the Holy Quran, while adhering to the criteria of scientific objectivity, due to its close connection with moral concepts, the theory enjoys a great prescriptive capacity in reforming personal behaviors and social relations and structures. Such theories, regardless of the aspect of Islamism, play an effective role in realizing the goal of localization of humanities as they provide the ground for crossing the concepts and assumptions of western theories and employing the concepts and propositions arising from Islamic culture and finally their application in local social environments.