اجازه بدهیم کودکان به احساس خود اعتماد کنند، زیرا اگر مرتباً احساس شک و تردید نسبت به نظافت شخصی را برای آنان به‌وجود آوریم، او را از برنامه ذهنی خود خارج کردیم و درنهایت این شک و تردید به اختلال وسواس در کودکان تبدیل می‌شود.
سبک تربیتی بسیاری از والدین این است که کودک به هیچ عنوان گریه نکند و یا در صورت گریه کردن با شیوه‌های مختلف او را ساکت کنند. در حالی که باید بدانیم گاهی اوقات گریه کردن برای کودک خوب و مطابق برنامه ذهنی کودک است و این ما هستیم که باید بر مدار این برنامه که خداوند برای همه انسان‌ها از پیش تعیین کرده است، قرار بگیریم و به گریه کردن او که در آن خواسته‌ای نهفته است، گوش بدهیم.
به اعتقاد بسیاری از روانشناسان، اعتماد اساسی بین نوزاد و مراقب اصلی او باید شکل بگیرد و این اعتماد، ریشه امید است که می‌تواند از دوران نوزادی به علت تعدد مراقبین، ضربه و آسیب‌های مختلف، غیبت و عدم حضور به موقع مراقب، عدم آگاهی والدین از تربیت فرزند و تنبیه کردن خدشه‌دار شود.
در روش فرزندپروری مقتدرانه کافی است والدین به دو پرسش اساسی پاسخ دهند. اول اینکه بدانند چه برنامه‌ای را برای فرزند خود اجرا می‌دهند؟ دوم چرا آن را انجام می‌دهند؟ به‌طور مثال اگر والد از فرزندش می‌خواهد ظرف خالی را به آشپزخانه ببرد، باید در ابتدا بداند که چرا این مسئولیت را برعهده فرزندش می‌گذارد و سپس برای کودک علت و چرایی این درخواست را توضیح دهد.
دکتر مسعود جانبزرگی گفت: برخی از رفتارهای کودک برای تعیین کردن مرزهای اوست که به اشتباه از طرف والدین، به لجبازی تعبیر می‌شود. اما، زمانی که کودکان خارج از برنامه ذهنی خود بر انجام دادن کاری پافشاری کنند، لجبازی آنان غیرطبیعی است.
