دیوید هیوم، فیلسوفی است متمایل به تجربه گرایی، شیفته روش و نتایج علم نیوتنی، مشتاق ابداع روشی نظیر روش علوم تجربی در قلمرو علوم انسانی، منتقد دین طبیعی، آگاه به تگناهای تجربه باوری، و خواهان کمّی سازی و دقت ریاضی در استدلال برای عقاید دینی. از نظر هیوم در باره عقاید دینی آنها را از روش استنتاج علمی تبعیت کرد که تبیین علّی واقعیات جهان را ممکن می کند و با آن می توان به داوری های دقیق درباره جهان و عقاید دینی رسید که اعتبارشان به حساب احتمالات سنجیدنی است. تلاش برای توجیه قضایای علمی و عقیدتی او را به پذیرش عقایدی توجیه ناپذیر می کشاند: عقایدی در سرشت آدمی و نامستدلّ و غیر قابل نقد. طبیعت گرایی و تجربه باوری توأمان وی را به شکاکیّت معتدل می کشاند، شکاکیتی که در مطالعه عقاید دینی از اعتدال خارج شده است. هیوم با نقد برهان نظم و ادلّه اعتبار اخبار معجزات به کمک روش استنتاج علّی، تلاش ناموفقی در ابتدال عقاید دینی صورت می دهد. کتاب فلسفه دین دیوید هیوم این ناکامی را آشکار می کند.