در بحث از انگارة مهریه در عصر نزول قرآن، آنچه در بادی امر جلب توجه می‏‌کند، تنوع در واژه‏‌هایی است که بر معنای مهریه دلالت دارند. آن‌طور که عالمان لغت و تفسیر گفته‌‏اند، چهار واژه در آیات قرآنی به مفهوم مهریه اشاره دارند که عبارت‌اند از: «اَجر»، «فَریضه»، «صَدُقه» و «نِحله». به اینها باید واژة «مَهر» را علاوه کرد که در فرهنگ عرب پیش از اسلام، انگارة مهریه را نمایندگی می‌‏کرده و سابقه‌‏ای دراز در فرهنگ سامی داشته است. این گونه‌‏گونیِ واژگانی گرچه بر عالمان تفسیر امری پوشیده نبوده، اما هنوز چند پرسش اساسی در این باره بی‏‌پاسخ مانده است: نخست آنکه چه تمایزهای معنایی بین واژه‏‌های یادشده وجود دارد؛ دوم آنکه چرا واژة «مَهر» از نظام واژگانیِ قرآن حذف شده است؛ و سوم آنکه جایگزین شدن «مَهر» با چهار واژة جدید، چه تحولاتی در انگارة مهریه به وجود آورده است. برای پاسخ به این پرسش‏‌ها، در اثر حاضر کوشش می‏‌شود از رویکرد معناشناسی تاریخی بهره جسته و میزان کارآمدی آن در مطالعات قرآنی به آزمون گذاشته شود.