فلسفۀ جامعه‌شناسی ما را به تفکّر دربارۀ مسئلۀ بنیادینی دعوت می‌کند که فیلسوفان هیچ‌گاه‌ از اهمیت آن غافل نمی‌شوند و جامعه‌شناسان با شور و حرارت درباره‌اش سخن می‌گویند: مسئله‌ای که از یک‌سو رهایی اجتماعی را به‌پرسش می‌گیرد و سرسپردگی و فرمانبرداری کنشگران را نشان ‌می‌دهد و از سوی دیگر قدرت تأثیرگذاری پژوهشگران و عالِمان اجتماعی را محدود می‌کند و نقش فعّال آن‌ها را به‌چالش می‌کشد.
اثرِ پیشِ رو به ما نشان می‌دهد که این مسئله به هر صورتی که ادراک شود و در هر قالبی که فهم گردد مسئله‌ای جز «مسئلۀ ساختارـ‌ عاملیّت» نمی‌تواند باشد.
در حقیقت، دومین مجلّد از مجموعۀ چهارجلدی فلسفۀ جامعه‌شناسی بر ارائۀ تفاسیری فلسفی از این مسئلۀ حیاتی متمرکز است و برای تحقّق هدفی که به دنبال آن است بر سنّت قارّه‌ای و نظام‌های اندیشه‌گانی چهره‌های برجسته‌ای هم‌چون هانس‌ـ‌گئورگ گادامر، ژاک دریدا و ژیل دولوز تأکید دارد.