این کتاب به بررسی میزان حضور و نقش دین در برنامه‌های تربیتی انسان، در حوزه‌های فردی و اجتماعی و رابطه متقابل تربیت و دین (اسلام) پرداخته است. در این کتاب درباره نقش دین در تربیت، سه رویکرد عمده بیان شده است: نخست رویکرد جامعه‌شناختی به دین است. در این رویکرد، عامل سوق‌دهندگی و بازدارندگی دین، در بُعد جمعی و در راستای نیل به یک جامعه سالم در نظر گرفته می‌شود و ارزشهای دینی خاصی مورد نظر نیست. رویکرد دوم، رویکرد عرفانی به دین است، که در آن ارتباط انسان با عامل متعالی (خدا)، در حوزه فردی در نظر گرفته می‌شود. رویکرد سوم، رویکرد زندگی‌مدار به دین است، که در آن قلمرو زندگی انسان، بستری برای ایفای نقش دینی محسوب می‌شود. در این رویکرد، دین در زوایای مختلف زندگی نقش‌آفرینی می‌کند و جهت‌دهنده و برنامه‌ساز است. ارتباط تربیت با دین، در رویکرد اول و دوم نمی‌تواند همه‌جانبه و گسترده باشد؛ اما رویکرد سوم، که دین را با متن زندگی عجین می‌کند، بیانگر ارتباط وسیع دین با مبحث تربیت است.