انگاره غالب از معلمی، در اسناد بالادستی آموزش و پرورش ایران، انگاره «معلم هادی» است. این پژوهش درصدد است «هدایتگری معلم» را به محک فقه تربیتی بنَهد. پس از بررسی‌های اجتهادی سه حکم به دست آمد:
1. هدایتِ دانش‌آموزان از باب امر به معروف (در الزامیات)، ارشاد جاهل (در احکام الزامی)، دعوت (در الزامیات)، حرمت کتمان (حق و آیات الهی)، إحیاء معنوی و علمی (در الزامیات) و مقابله با بدعت‌ها، حرمت تسبیب به حرام، حرمت تعلیم ضلال و حرمت تعلیم شبهه‌افکن، بر معلم واجب و از باب تکالیف قانونی/استخدامی(و از باب شرط ضمن عقد) الزامی است.
2. هدایت متعلم از باب احسان، اعانه بر نیکی، نُصح، تواصی به حق، استصلاح، ضرورت نورافشانی عالم، مقابله با شیطان، بذل علم، تعلیم باب خیر، تعلیم باب هُدی، تعلیم علم نافع، مستحب است.
3. تعلیم غیرهدایتی، از باب کار و تعلیم لهو و لغو و نیز باب عدم سودبخشی و تعلیم علم غیرنافع مکروه است. 

Seyed Naghi Mousavi, Ph.D.

The dominant concept of a teacher in the top documents of Iranian education is the concept of " The guide  teacher ". This research tries to put "teacher's guidance" on the benchmark of educational jurisprudence. After the ijtihad investigations, These results were obtained: It is obligatory for the teacher to guide the learner at some levels and it is recommended at other levels.