هدف این کتاب نشان دادن چیستی «مبانی انسان‌شناسی علوم انسانی» است. کارکرد «مبانی انسان‏شناسی علوم انسانی» یا به تعبیر این کتاب، «انسان‌کنش‏شناسی» نشان دادن زمینه‌های پیدایش علوم انسانی / اجتماعی و روش‌شناسی‌های آنها تحت تأثیر دیدگاه‌های انسان‌شناختی پارادایم‌هاست. خاستگاه آموزه‌ها، مفاهیم، روش‌ها و نظریاتی که در علوم انسانی امروز موجود است، ریشه در اندیشه‌های اندیشمندان علوم‌انسانی درباره هویت انسان دارد. «انسان‌کنش‏شناسی» عهده‌دار ایده‏ای متافیزیکی یا علم النفسی و فلسفه ذهنی صرف در مورد انسان نیست. طرح مباحث انسان‌شناسی علوم انسانی در موقعیتی در میانه فلسفه و علوم انسانی قرار دارد و در مقام پرکردن خلأیی علمی است برای عبور از سرزمین فلسفه به سرزمین علوم. بازخوانی نوشته‌های اصلی فیلسوفان علوم انسانی نشان خواهد داد آنها نه به صورت ضمنی بلکه در بخش‌های مشخصی از نگاشته‌های خود سعی در انتقال این مطلب به جامعه علمی داشته‌اند. از نکات اساسی این کتاب در کنار ترسیم هویت انسان در پارادایم‌های هرمنوتیکی، تفسیری و انتقادی، مرتبط کردن ایده انسان در این سه پارادایم با مؤلفه‌های اساسی این رویکرد‌ها به علوم انسانی / اجتماعی است.