انسان‌شناسی اسلامی، در شمار انسان‌شناسی‌های مضافی است که جان‌مایه وحیانی دارند. انسان‌شناسی اسلامی مفهوم، ویژگی‌ها، آبشخوری ویژه دارد و بن‌مایه شماری پرشمار از دیگر علوم و معارف اسلامی است. بحران در فرهنگ غرب، پیامد ابتنای این فرهنگ بر انسان‌شناسی غیر وحیانی و دل سپردن به اومانیسم و امثال آن است.
انسان‌شناسی اسلامی به بازشکافت هستی و چیستی و چرایی و چونی انسان در قرآن و سنت نظر دارد تا از این رهگذر نگرش اسلام به مسائل انسان‌شناختی درپی آشکار شود: مبدأ و معاد انسان، هدف از آفرینش انسان، فطرت و مسائل فطری در انسان، طبیعت و شاکله انسان، ویژگی‌های نیک و بد انسان، توانایی‌ها و ناتوانی‌های انسان، نیازها و گرایش‌های انسان، رابطه انسان با خود و خدا و طبیعت و دیگران و آخرت.
اشاراتی گذرا بر آرای انسان‌شناختی ابونصر فارابی، گروه اخوان‌الصفا، بوعلی سینا، ابوحامد محمد غزالی از دیگر مطالب بازوبسط یافته در این نوشتار است.