پژوهش حاضر به بررسی تاریخ‌نگاری ایران در عصر زندیه می‌پردازد. دوره زندیه از ادوار مهم تاریخ‌نگاری ایرانی محسوب می‌شود. تاریخ‌نگاری در این دوره در انواع مختلف تاریخ عمومی، سلسله‌ای، محلی، تذکره‌ای، منظوم و دینی قابل‌مشاهده است. در این کتاب روند تداوم و تحول تاریخ نگاری در ایران عصر زندیه در پیوند با تغییر و تحولات سیاسی، اجتماعی، فکری و فرهنگی جامعۀ ایران مورد بررسی شده و مقصود آن است تا تصویر آشکاری از روند تفکر و اندیشۀ تاریخ نگاری مورخان آن دوره ارائه شود.
دستاوردهای این پژوهش نشان می‌دهد که شاخص ترین ویژگی تاریخ‌نگاری این دوره، تداوم الگوها و قواعد پیشازندیه از سویی و ظهور نشانه‌هایی از تغییر و تحول در اندیشه و فن تاریخ‌نگاری زندیه از سوی دیگر بود. در این دوره مورخان در انواع تاریخ‌نگاری‌ها همچنان طبع‌آزمایی می‌کردند و بر بنیاد الگوها و قواعد پیشین به ثبت رویدادها می‌پرداختند.