در عصر صفوی، تا نیمه سده هفدهم میلادی، شاه نقش مهمی در امور قضایی داشت. از آن پس «دیوان بیگی» نماینده تام الاختیار شاه در حقوق عمومی و نمایندگان وی در رده‌های پایین‌تر، بیشتر کارهای قضایی را بر عهده داشتند. جایگاه دیوان بیگی در مقایسه با حکّام شرع، چندان برجسته و استحکام یافته بود که کسی نمی‌توانست با او به چالش برآید. «صدر» نیز که ریاست تشکیلات مذهبی، قضایی و اوقاف آن دوره را به عهده داشت، مهم‌ترین منصب مذهبی در عصر صفوی بود. نقش دیوان بیگی در امور قضایی، شناسایی بیشتر متصدیان این مقام، کارکرد نظام محکمه، بازجویی، کیفیت تشکیلات قضایی و ماهیت احکام و اجرای آن‌ها، همچنین نقش صدر، کارکرد او، تقسیم‌بندی این منصب به صدر خاصّه و عامّه، وظایف قضایی صدر و دیگر اعضای نهاد مذهبی‌ای که او را در انجام وظیفه‌اش یاری می‌کردند، صدور عصر صفوی و سال‌های صدرات آن‌ها، تشکیل دهنده بخش‌های این کتاب است. نظام قضایی مرکزی، تشکیلات قضایی ایالات که مقامات رده‌های پایین‌تر نظیر کلانتر، نقیب، احداث، محتسب و یارغو آن‌ها را اداره می‌کردند و در مجموع «کارکرد نظام قضایی عصر صفوی» موضوعی است که این کتاب به کاوش آن پرداخته است.