جنگ‌های دویست ساله صلیبی در قرن‌های یازدهم تا سیزدهم میلادی فصل مهمی از تاریخ مسیحیت، اروپای غربی و شرق دریای مدیترانه است. جنگ‌هایی که متولیان کلیسایی مغرب‌زمین با استناد به متون مقدس ضرورت آن را توجیه و سیاستمداران و شوالیه‌های اروپا «برای فرار از بحران‌های داخلی» آن را نمایندگی و راهبری می‌کردند. این جنگ‌ها به پشتوانه ایده «مردن برای مسیح» به تعبیر بالدریک دویلی مورخ صلیبی جنگ‌ها که برای مسیحیان صلیبی تصوری زیبا بود شکل گرفت. جنگ‌هایی که به تعبیر ادوارد گیبون، هم ثروت اروپای غربی را مکید و هم جان انسان‌هایی را گرفت که می‌توانستند روابط دوستانه‌ای با دنیای اسلام برقرار سازند و به تعبیر همین مورخ معروف بریتانیایی، جنگ‌ها برگرفته از اندیشه مسیحیت قرون وسطا بود که خرافه‌ای معصیت‌آمیز بیش نبود و کسانی که برای آن می‌جنگیدند جاهل و فریب خورده بودند.