سنّت تاریخ‏نگاری ایرانی در طی سال های ۶۵۶ تا۱۱۳۵ق، دارای میراث فراوان و تجربه ارزشمندی از تاریخ‏های محلی‏ است که تداوم تدوین این آثار در طول این دوره کارنامه قابل قبولی از خود نشان داده و هرچه به سمت تاریخ معاصر پیش می­رود، مضمون‏های جدیدی را در برمی­گیرد. مضمون هایی که با توجه به توسعه نظام‏های اداری و رونق امور ثبتی، سجلی ، زمینه به‌کارگیری عناصر جدیدی مشتمل بر، آمار و اسناد را در تدوین تاریخ­های محلی فراهم می­کند. تاریخ های محلی ایران از ۶۵۶ تا ۱۱۳۵ق عمدتاً در دو قالب، تاریخ نامه های محلی و مزارات، تدوین شدند اما آثار محدودی هم در قالب­، فرهنگ نامه ها ، تاریخ های محلی سلسله ای، وقف­نامه­ها ، تدوین شده اند. اوج تدوین تاریخ­های محلی ایران از ۶۵۶ تا ۱۱۳۵ق در سده های ۹و ۱۱ بوده و بیشتر آثار مربوط به کرانه­های جنوبی دریای خزر می­باشند. این پژوهش به نقد و بررسی تاریخ نگاری محلی ایران در دوره یاد شده می­پردازد.