روابط بین الملل از دیرباز متأثر از ساختار، نحوه توزیع قدرت و نوع تعامل میان کنشگران در نظام بین الملل بوده است که به نوبه خود از اقدامات استعماری قدرتهای استیلاجو تاثیر پذیرفته است. مناسبات مبتنی بر سلطه از زمان توسعه طلبی قدرت‌های اروپایی در قرن ۱۵ میلادی تاکنون که دوران گذار یا انتقالی در روابط بین الملل نامیده می‌شود، کماکان تداوم داشته است. طی این قرون، نظام سلطه متناسب با تحولات ساختاری و معنایی به وقوع پیوسته در محیط بین‌المللی، در تلاش بوده ساختار و کارکرد خود را هم‌آهنگ با تحولات بین‌المللی بازتعریف کند. در حال حاضر، نظام سلطه در صدد آن است که اهداف خود را از راه‌های هنجاری و ارزشی بر طیف وسیعی از بازیگران بین‌المللی اعم از دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی و نهادهای غیردولتی تحمیل نماید. انقلاب اسلامی ایران بر اساس نفی نظام سلطه، انسجام بخشی به رویکردهای مستقل با محوریت مقاومت و مقابله در برابر نظام سلطه را در دستور کار نظری و عملی خود قرار داده است.