در دوره مدرن با جهانی مواجهیم که با صنعتی‏گرایی و سرمایه‏داری درآمیخته است. این دوره مستلزم علم ویژه‌ای برای شناسایی خود بود و آن را برساخت. طبق ادعای این علم موضوع آن در جایی است که «جامعه» ظهور می‌کند. علم جامعه مدرن بر آن است تا به انسانها القا کند در تاریخی ظهور پیدا کرده است که خود مبدأ آن است و با گذشته پیوستگی ندارد. علوم انسانی مدرن با تقویت یافتن این وضعیت سوژه‏گی، از جنبه هستی‌شناسی تاریخی، هرچه بیشتر درون سوژۀ مدرن فرو می‌رود. از این طریق، دانشهای مرتبط با جهان مدرن نیز تنها به دوره و جهان مدرن اختصاص پیدا می‏کنند. پیشرفت در چنین موقعیتی، هرگونه امید برای جهانی شدن علوم انسانی مدرن را از بین می‌برد. با این وصف، دیگر جوامع تنها تابعی از سوژه شکل‏گرفته در دوره مدرن هستند و دانش منتقل‏شده بدیشان لازم است چنین تبعیتی را تسهیل کند. هستی ارادی راه چنین سلطه‏ای را می‏بندد.