رویکرد بینارشته‌ای کتاب حاضر، به منظور گشایشی تحلیلی، به روی داده‌های تاریخی، درصدد بازخوانی ظرفیت‌های مقدماتی عصر صفویه، در تأسیس نسبی برخی از استلزامات یک ساحت تمدنی، از منظری جامعه‌شناختی است. ظرفیت‌هایی که از طریق ایجاد دیپلماسی داخلی و خارجی، تحول در ساختار طبقاتی، الزامات نهادی علم، سیستم آموزش دوسطحی و آینده‌گرایی و مسئولیت‌گرایی مستتر در مهدویت و عاشورا، متضمن ترازی از توسعه متوازن، در چند عرصه سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی گردیده و این توازن، مقدرات تمدنی را تا حدودی رقم زده است. هرچند که صفویه، در توسعه متوزان و در نتیجه، زمینه‌سازی‌های تمدنی، وضعیتی مقدماتی داشته و با افول کفایت در عملکرد خود، به تدریج، فرض تمدنی را در افق خود، بی‌فروغ نموده است، اما تجربه نسبتاً موفق در توسعه متوازن، به‌عنوان دریچه‌ای رو به تمدن، دست‌کم تا مقاطعی از صفویه، می‌تواند کاربستی برای عبور از توسعه نامتوازن باشد. تا افزون بر توسعه نظامی-دفاعی، حوزه سیاست‌گذاری را از توسعه سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی به‌عنوان یک ضرورت حتمی، متأثر سازد از جمله ویژگی هایی است که فرهیختگان را نیز در کنار عموم علاقه مندان، به مطالعه این کتاب وامی‌دارد.
 
 

Zahra sadat Keshavarz, Ph.D   &   Mohammad Ali Chelongar, Ph.D.
 
 In order to analyze the historical data, the present book's interdisciplinary approach, seeks to reread the preparatory capacities of Safavid era, in the relative establishment of some requirements of a civilized sphere, from a sociological point of view. The capacities that lead to balanced development in several political, social, cultural and economic fields through the establishment of internal and external diplomacy, transformation in the class structure, institutional requirements of science, two-level education system and futurism and implicit responsibility in Mahdism and Ashura. This balance has determined the fate of a civilization to some extent. Although Safavid had a preliminary situation in balanced development and, as a result, civilizational foundations, and with the decline of efficiency in its performance, it has gradually lost the assumption of civilization in its horizon, but the relatively successful experience in balanced development, as a window towards civilization, at least until the Safavid period, can be used to overcome unbalanced development and in addition to the military-defense development, it affects the political, social, cultural and economic development as a definite necessity.