علت لجبازی کودک در غذا خوردن چیست؟

رفتار یک مادری را برای صبحانه دادن به فرزندش مشاهده کردم که به بهانه صحبت کردن با کودک که به‌دنبال آن دهان خود را باز می‌کرد و بدون رضایت فرزندش با قاشق کوچکی صبحانه را وارد دهان او می‌کرد. پس از مدتی با درخواست من و موافقت مادر، صبحانه خوردن این کودک را در مرکز و همراه با کودکان دیگر برعهده گرفتیم.

پس از گذشت دو روز، این کودک همراه با هم‌سن و سالان دیگر در اتاق مخصوص تغذیه کودکان و بدون حضور مربی آموزشی، به‌‌ آسانی برای خود لقمه‌های کوچک می‌گرفت و صبحانه می‌خورد. مادرش با تماشای این صحنه، تعجب کرد زیرا تا آن‌روز این مادر تلاش می‌کرد تا به‌خاطر نگرانی برای غذا نخوردن و ضعیف ماندن فرزندش با گول زدن و بدون رضایت، به او خوراکی بدهد و این کودک با اکراه لقمه صبحانه را می‌بلعید. در این سبک نادرست تربیتی علاوه بر اینکه سیستم جسمانی کودک در معرض آسیب قرار می‌گیرد، رابطه او با مادرش هم خدشه‌دار می‌شود همچنین این مادر فشارهای روانی بسیاری را در این مسیر متحمل می‌شود.

در نظر داشتن حق انتخاب کودک برای اینکه خودش می‌تواند غذا بخورد و یا تمایل دارد والد این کار را انجام بدهد قدم اول این آموزش است. کودکان معمولا دوست دارند بدون کمک دیگران برای خودشان لقمه بگیرند که در ابتدای این کار، ممکن است از هر سه لقمه، دو عدد از دست آن‌ها به زمین بیفتد که نباید کسی او را مورد انتقاد قرار بدهد؛ با گذشت چندین روز و تکرار این کار به‌ مرور کودک روش صحیح لقمه گرفتن و خوردن آن را آموزش می‌بیند و در این مدت هیچ‌گونه بار و فشار روانی متحمل والد نیست.

برنامه ذهنی همه انسان‌ها این است که برای بقا از هرگونه کوششی فروگذار نمی‌کنند؛ در واقع امکان ندارد شخصی گرسنه باشد و با دیدن غذا، میل به خوردن نداشته باشد، اما برخی از والدین این برنامه ذهنی را نادیده می‌گیرند تا برنامه ذهنی خودشان را به کودکان تحمیل کنند و بنابراین در چنین شرایطی با لجبازی کودکان مواجه می‌شوند.

والدین باید درباره غذا خوردن فرزندانشان با نظام ارزشیابی ارگانیسمی او که همان عقل فطری آن‌هاست، ارتباط برقرار کنند، در این حالت، کودک براساس عقل فطری خویش، هنگام گرسنگی شروع به غذا خوردن می‌کند.

فیلم گفتگو
.
.
.