تشیع، به‌ویژه شیعه امامیِ اثنی‌عشری، به پشتوانه زیر بناهای استوار اعتقادی و فرهنگی برگرفته از قرآن و عترت، با اینکه در قرن‌های گذشته و حال در اقلیت بوده، اما توانسته است به حیات پویای خود ادامه دهد. به یقین امامان شیعه نقشی بنیادین در حیات سیاسی – اعتقادی آن داشته‌اند؛ هرچند هیچگاه فرصت مناسبی از سوی حاکمان اموی و عباسی برای آنان حاصل نشد و موضوع غیبت، جامعه شیعه را از حضور ظاهری امام معصوم خود نیز محروم ساخت، ولی در دوره‌های بعد با ظهور دولت‌ها و خاندان‌های شیعی، حیات سیاسی – اجتماعی و به خصوص فرهنگی شیعه وارد مرحله جدیدی شد و توانست در طول چندین قرن نقش مهمی در فرهنگ و تمدن اسلامی ایفا کند.