تاریخِ تشیع در آذربایجان به دو دوره متمایز قابل تقسیم است: دوره اول از ورود مفاهیم شیعی به آذربایجان در قرن اول هجری تا حمله مغولان در اواسط قرن هفتم هجری را دربر می‌گیرد و می‌توان آن را «دوران گسترش غیرمنسجم و ناپیوسته تشیع» در این سرزمین نام‌گذاری کرد؛ در این دوران با وجود فعالیت شیعیان در این ناحیه، مذهب تشیع در بین عامه مردم آذربایجان رواج چندانی نیافت. در دوران دوم که از حمله مغولان تا برپایی دولت صفویه در اوایل قرن دهم هجری را شامل می‌شود و می‌توان آن را «دوران گسترش منسجم و پیوسته تشیع» در آذربایجان نام‌گذاری کرد، مذهب تشیع رونق بسیار بیشتری در این دیار یافت؛ از اسباب مهم این‌امر توجه وتمایل حکومت‌های مسلط بر آذربایجان به تشیع و همچنین رواج روزافزون گونه‌ای از تصوفِ دارای مفاهیم و عناصر شیعی در این ناحیه بود.