دولت قدرتمند ادریسیان شاخه‌ای از علویان بود که در غرب عالم اسلام و درسال ۱۷۲ق تأسیس شد و تا سال ۳۷۵ق ادامه یافت. ادریس بن عبدالله از نوادگان حسن بن علی(ع) پس از شکست قیام فخ در سال ۱۶۹ق خود را از حجاز به مغرب اقصی ـ مراکش و بخشی از الجزایر رساند و حکومت ادریسیان را تأسیس کرد. در روزگار ادریسیان، مغرب اقصی از شکوفایی اداری، اقتصادی و ثبات سیاسی برخوردار شد. عرب‌ها و بربرها با مشارکت یکدیگر به اداره حکومت پرداختند. ادریسیان با توجه به اعتقاد مکتبی‌که درباره مقوله مساوات مسلمانان داشتند، برای بربرها امتیازهای اجتماعی ویژه‌ای قائل شدند و با تشکیل بخش اعظم ارتش خود از بربرها، آنان را در ساختار نظامی خود وارد کردند. دولت ادریسیان به علت نزاع‌های داخلی‌که از دوره محمد بن ادریس بن ادریس شروع شد و نیز درگیری‌های خارجی و حملاتی‌ که دولت‌های امویان اندلس و فاطمیان به قلمرو آنها داشتند، تضعیف و درنهایت منقرض شد.